Doe Maar was precies de goeie band op precies het goeie moment. Maar ook weer niet. Want hun liedjes bleken precies aan te slaan bij mijn generatie, maar mijn generatie was zo jong dat critici Doe Maar niet serieus namen. Je kon als professioneel ‘ervan-vinder’ natuurlijk niet dezelfde smaak hebben als, bij wijze van spreken, ‘...die bakvis van hiernaast.’

De allereerste post-truth band van Nederland (en het universum) was ‘Het Internet’. De band bestond uit de twee (oprichtende) leden Leon ‘AKA-47’ van Barneveld en Rufus Ketting, en is hoogst waarschijnlijk opgericht op 28 december 2006. 

De koude oorlog. Wat een era! Zelfs in ons kikkerlandje waren de gevolgen voelbaar. Het machtsvertoon, de staatsgeheimen, het ijzeren gordijn, de opkomst van de achterkamer, de (contra-) contraspionage, de plotselinge noodzaak voor kernenergie, de oprichting van de Navo, het wij-zij-gevoel, de burgerlijke ongehoorzaamheid… 

Nog even over de site die je op dit moment bezoekt...

Lang voor The West Wing, Californication en Parks and Rec was Rob Lowe al écht bijzonder. Als ik heel eerlijk ben: nog veel bijzonderder. Hij maakte een totaal on-grappige comedy als ‘Illegally Yours’, of een niet-spannende ero-thriller (Masquerade) gewoon zeer goed bekijkbaar door er alleen maar in te verschijnen. Met dat misschien gelimiteerde, maar heel ‘eigen’ arsenaaltje aan blikken kon de betere kijker al zien dat er meer aan de hand was dan één terribly sexy kereltje.

In 1999 hing ik vaak rond bij Showroom MAMA, een galerie in Rotterdam die je beslist geen galerie mocht noemen. Ik was er vaker dan eens omdat ik zo nu en dan een uitnodiging voor ze ontwierp, of gewoon even een half uurtje bleef hangen ‘voor de leuk’. Met showroomist Boris van Berkum kon ik altijd verschrikkelijk hard (en hoog) lachen. Tussen het lachen door liet ie me zien hoe ie leuke mensen altijd zo veel mogelijk betrok bij whatever. Jonge mensen, oude mensen, hoogdravende lui, doodnormale snuiters, miljonairs en zwervers: als ze één keer een goeie bijdrage hadden geleverd, mochten ze bij wijze van spreke een dag later een tentoonstelling komen maken van Boris.

Borrelpraat is een feitjes-podcast. Gemaakt door vier mensen die ’shit uitzoeken’ het leukste ooit vinden. Ze drinken zichzelf daar doorgaans een stuk bij in de kraag en reageren daardoor (vaak onophoudelijk) associatief op elkaars meegebrachte verhalen (en drankjes). Vaker dan eens met een feitje binnen dat feitje, waardoor het gemiddelde aantal feitjes per aflevering vaak nogal uit de hand loopt.

‘2001’ is sowieso Numero Uno, maar ja... die heet niet echt zo. 

‘I think we're all good and bad, but good's not funny. Bad is funny. Suppress the good and let the bad out, and then you can be funny.’ — Larry David

Nu ben ik niet zo’n gast die gelijk ‘B. B. met R.’ begint mee te blèren op een feestje met meer zwarte mensen dan drie, maar ik heb wel al op vrij vroege leeftijd kennis genomen van de Surinaamse ‘standaard opstelling’ en ik was gelijk fan. 

Over de échte vragen des levens raakt de mens niet uitgefilosofeerd. Maar ja, er bestaan dan ook niet echt antwoorden op. Althans, geen bevredigende. ‘Waarom zijn wij hier?’ (alhoewel ik daar onlangs een geweldig antwoord op heb gelezen, maar ik kan me verdomme niet meer herinneren waar dat ook weer was), ‘Leven wij in een simulatie?’ (het antwoord op die vraag is simpel: Nee. Maar daarover snel meer), ‘Wat gebeurt er met je na je dood?’ (wie het weet, mag het zeggen) en ‘wie zou er winnen in een cage fight: Wereldvrede of Het Kapitalisme?’ (kijkersvraag van deze week).

‘I want to believe’. Daar komt het voor mij op neer. Dat geldt helaas voor van alles. Ik durf er van alles door, maar het maakt me vooral ook bang voor van alles. Zo denk ik dat Australië vol zit met dieren die me dood willen maken. Daar zal je me derhalve dan ook nooit van z’n lang zal ze leven tegenkomen.

Over goede en slechte smaak, goede en slechte kunst, goede en slechte manieren, etc. kan je eindeloos ouwehoeren, maar in principe slaat het allemaal nergens op. Was er nou maar één manier om  Bolognese-saus te maken, of is het juist ‘anything goes’? Ben je (zoals ik denk te zijn) van laatstgenoemde school, dan zou het dus onzin zijn om te beweren dat elke Die Hard film slechter is dan de vorige (en dat de eerste twee resp. geweldig en zeer goed waren, de derde door de beugel kon en die daarna... tja...). Maar ja, daar zijn we het met z’n allen wel zo’n beetje over eens. Dus hoe zit dat nou?

Sinds het internet is de planeet aarde zichzelf helemaal opnieuw aan het uitvinden. Op allerlei vlakken. Het begon met ‘zoeken’ naar informatie (in de Harvard bibliotheek of zo... iets waar daarvoor een en ander moest ondernemen), maar het ging al snel richting ‘check deze maaltijd, vrienden die ik eigenlijk niet heb?’ en via ‘hoe kan ik dit onderwerp gebruiken om iets over mezelf te vertellen?’ (zie o.a. deze website) naar ‘...is het niet veel beter als ik de enige eigenaar van deze pixel ben?’ (wat zo’n beetje diametraal tegenover de ideologie van de earliest gebruikers van dit medium staat #nojudgement).

‘You hate jazz? you fear jazz!’, bijt Howard Moon z’n collega dierentuin-opzichter Vince Noire scherpzinnig toe als Noire hem op lompe wijze uit zijn dagelijkse ‘jazz trance’ haalt en ze in een discussie belanden over wat beter is: jazz, of The Human League. (‘Nobody listens to jazz! Science teachers and the mentally ill, that’s what jazz is for…’ — Oh Mighty Boosh, where art thou?)

Stel je voor dat je gedachtenwereld een kudde wilde paarden is. Niet zomaar wilde paarden, wilde paarden die bij jou willen horen. Maar daar tegelijkertijd behoorlijk ingewikkeld over doen.

Welkom op beta data! Mijn two cents over werk, leven en hoe ze door elkaar lopen. 

Wel veel, maar je hoeft het niet in één keer te lezen. De inhoud (wiki’s, ‘essays’, portfolio spul, top 5’s, flarden) groeit alsmaar, net als jij en ik. 

Via index vind je wat je zoekt, maar zoek je niet per se: hier 10 random suggesties.

Welkom op beta data! Mijn two cents over werk, leven en hoe ze door elkaar lopen.